Alanya’nın sıcacık yaz güneşinin altında, dört kız arkadaş – Zeynep, Elif, Merve ve Ayşe – bir haftalık tatil için bir araya gelmişti. Uzun süredir planladıkları bu kaçamak, stresli iş hayatlarından uzaklaşmak ve güzel anılar biriktirmek için mükemmel bir fırsattı. Kiraladıkları küçük bir sahil evinde kahkahalar, müzik ve bitmeyen sohbetlerle dolu bir sabah geçirmişlerdi. Öğleden sonra, Kleopatra Plajı’na gitmeye karar verdiler. Turkuaz denizin ve altın sarısı kumların cazibesine kapılmamak imkânsızdı.
Plajda şezlonglarını kurup denize koştular. Zeynep, her zamanki maceraperest haliyle, “Hadi, şuradaki şamandıraya yüzelim!” diye bağırdı. Elif biraz tereddüt etse de, diğerleri coşkuyla kabul etti. Deniz sakin görünüyordu, dalgalar hafifçe kıyıyı yalıyordu. Kızlar, kahkahalar atarak suya daldılar ve şamandıraya doğru kulaç atmaya başladılar.
Ancak deniz, göründüğü kadar masum değildi. Şamandıraya ulaştıklarında, Merve birden, “Kıyı nerede?” diye sordu. Dört kız etrafa bakındı; plajın silueti uzak, bulanık bir çizgi gibiydi. Akıntı, fark ettirmeden onları açık denize sürüklemişti. Ayşe, panikle, “Telefonlarımız plajda, ne yapacağız?” dedi. Zeynep sakin kalmaya çalışarak, “Birlikte kalalım, kıyıya doğru yüzelim,” önerdi, ama hangi yönün kıyı olduğu konusunda emin olamıyorlardı.
Saatler geçti. Güneş batmaya başlarken, kızlar birbirine tutunarak suyun üstünde kalmaya çalışıyordu. Elif, titreyen bir sesle, “Birisi bizi bulur, değil mi?” diye sordu. Merve, umutla, “Tabii ki, plajda eşyalarımız var, fark ederler,” dedi. Ama içten içe hepsi korkuyordu. Deniz, geceyle birlikte karanlık ve ürkütücü bir hal almıştı.
Tam umutlar tükenmeye başlarken, uzakta bir ışık belirdi. Bir balıkçı teknesi, rutin gece turunda onların çaresiz çırpınışlarını fark etmişti. Teknedeki yaşlı kaptan, “Kızlar, sakin olun, sizi alacağım!” diye bağırdı. Kızlar, bitkin ama minnettar, tekneye çekildi. Kaptan, onları battaniyelere sarıp sıcak çay ikram ederken, “Bu sularda akıntı fena olur, dikkatli olmanız lazım,” dedi.
Kıyıya döndüklerinde, plajdaki kalabalık onları alkışlarla karşıladı. Kızlar birbirine sarılıp ağladı, hem korkudan hem de kurtulmanın verdiği rahatlama ile. O gece, sahil evinde, bir daha asla plansız maceraya atılmamaya yemin ettiler. Ama bir yandan da, bu korku dolu anının, onları birbirine daha da yakınlaştırdığını biliyorlardı.
Hikaye, dört arkadaşın bağlarının güçlendiği, unutulmaz bir yaz anısıyla bitti. Alanya’nın denizi, onlara hem korkuyu hem de dostluğun değerini öğretmişti.
