Diyarbakır’ın eski mahallelerinden birinde, kağıt toplayarak geçimini sağlayan bir ailenin kızı olarak dünyaya gelen Leyla, hayatına mütevazı bir başlangıç yaptı. Henüz küçük yaşta, babasının peşinde sokak sokak dolaşarak kağıt topladı. Okula gitme şansı pek yoktu, ama Leyla’nın zihni meraklı ve hırslıydı. Eski defterlerden okuduğu yarım yamalak cümleler, ona başka bir dünya vaat ediyordu.
Bir gün, topladığı kağıtlar arasında eski bir kitap buldu. Sayfalarını karıştırırken okuma yazmayı kendi kendine öğrenmeye karar verdi. Geceleri, gaz lambasının loş ışığında harfleri çözmeye çalıştı. Komşularından yardım isteyerek kelime dağarcığını genişletti. Yıllar içinde, kağıt toplarken biriktirdiği küçük parayla ikinci el kitaplar aldı ve kendini eğitti.
Leyla’nın dönüm noktası, 18 yaşında yerel bir yardım kuruluşunun dikkatini çekmesiyle geldi. Onun azmini gören bir öğretmen, ücretsiz kurslara katılmasını sağladı. Leyla, kısa sürede okuma yazmayı tam anlamıyla kavradı ve açık öğretimle liseyi bitirdi. Kağıt toplarken öğrendiği disiplin, onu pes etmekten alıkoydu.
Genç kadın, bir yandan kağıt toplamaya devam ederken, bir yandan da yazmaya başladı. Günlük hayattan ilham alan hikayeleri, yerel bir gazetede yayımlanınca tanınmaya başladı. 25 yaşında, yazdığı bir hikaye ulusal bir yarışmada birincilik kazandı. Bu başarı, ona üniversite bursu kapısını araladı. Diyarbakır’dan İstanbul’a uzanan bu yolculukta, sosyoloji okudu ve mezuniyet tezini kendi hayatından esinlenerek yazdı.
Bugün Leyla, hem kağıt toplayanların hakları için mücadele eden bir aktivist hem de çok satan bir yazar. Diyarbakır’ın dar sokaklarından başarıya uzanan bu hikaye, azimle her engelin aşılabileceğini kanıtlıyor. Leyla hâlâ, “Kağıtlar bana hayatı öğretti,” diyerek geçmişine saygı duyuyor.
